Hep Hillary Clinton’la konuşup konuşmadığım soruldu. Sarı saçlar, dışişleri bakanlığı, hoop, Hillary Clinton’dır kesin Elizabeth. Ben de hep, “Yok Elizabeth, Kissinger aslında,” dedim. Clinton’la tanışmadım. Benim kafamdaki rol doğrudan bir Dışişleri Bakanı’yla özdeşleşmedi. Üç tane kadın Dışişleri Bakanı’mız oldu. Ben esasen UNICEF’in ABD fonunu kuran, gönüllü yöneticiliğini yapan ve beş çocuk ile 27 torun büyüten büyükannemi düşündüm hep kafamda. Onun gibi sürekli dünyayı dolaşıp, sonra eve gelip annelik yapmak nasıl bir şeydir diye düşündüm. Çalışan ve aynı zamanda çocuk büyüten arkadaşlarımı düşündüm. Madeleine Albright’la da bir kahve içtik, muhteşem bir deneyimdi.

Televizyonun kadın baş rollere daha çok yer verip vermediğini bilmiyorum da, televizyona iş yaparken bir karaktere çok daha derinlemesine giriliyor. Düşünün, 10 yıl sürebilir bir dizi.

Aslında dengelemiyorum.. Neyse, geçen cumartesi gününü anlatayım size: O kadar yorgundum ki, bütün günü oğlumla kanepede geçirdik. Uyandık, kanepeye geçtik, o televizyon izlemek istedi, ben de izin verdim. Artık ben uyuklarken kimbilir ne kadar uygunsuz şey izledi. Öğleden sonra 4 gibi, “Anne ben acıktım,” dedi. Saati sordum, 4’müş. İnanamadım. “Bir şeyler ısmarlayalım mı?” dedim, “Tamam” dedi, “Şunu mu ısmarlayalım, bunu mu” konuşmaları geçti, “Bana farketmez, her şeyi yerim,” dedim. Mönüdeki her şeyin herhalde iki kere yağda kızartıldığı Big Daddy’den bir şeyler ısmarladık, yedik, 10’da da yatıp uyuduk. Cumartesi böyle geçti. Gurur duyduğum bir şey değil, neyse söyledim, ferahladım.