Perşembe akşamlarımın gönül tahtına oturmuş dizi-. Pardon akşam demişim, geceye az kala olacaktı o. Bölüm başlayana kadar ekran başında kah içim geçerek kah kanal zaplayarak ufunetlere sürüklendim. Siz buna “Her Perşembe 20.00’da Fox’ta!” demişsiniz ama yeni bölümümüz maşallahlık özetçik(!)le ve reklamlarla 21.29’da başladı. Zaten uzun sürüyor normalde de niye sündüre sündüre illallah ettirdiniz bizi yahu?

Ali Nejat göreceğim diye bir bölüm boyunca ekran başında tutulup avuç içi kadar sahnelerle idare ettirildiğim yetmiyormuş gibi bir de her yarım saatte bir zırt pırt reklama gittiniz dağıldı bütün hikâye kafamda. Özetliyorum’u da bu kadar geçe kaldı o yüzden… Affola!

Reklam vermeyin demiyorum, hobi olarak yine verin, siz de para kazanacaksınız, eyvallah! Lakin bu da göz biz de insanız… Bir buçuk saat eski bölümün tekrarını izlemek yerine Tarık-Oğuz-Neslihan sinek üçlüsünü izlemeye razıydım ama bu düzene itirazım var! Yetkili birileri okuyorsa eğer kendilerinden seyircilere insaf etmelerini istiyorum.

Saat 23.00’da başlayan diğer diziler aklınızı çeldiyse diye de söylüyorum bölüm süreleri kısa onların; hatırlarsınız belki, yerli dizi yersiz uzun.

Ve gelelim bölüme!

Umut’la başlayacağım ve hepinizi şaşırtacak bir şey söyleyeceğim. “Dokuz canlı kedi gibi, ölmüyor adam yahu!” demeyeceğim. Bu dönüşüyle sanırım kendisine bir miktar kanım ısındı. Yanında Murat olmayınca ve ailesi ile durunca, Umut gözümde bir şirinlik abidesine evriliyor. Eve döndüğünde Gökçe’nin boynuna atlaması, annesiyle sarılışları çok güzel sahnelerdi.

Genco ile odadaki konuşmaları benim de gözümü kapattığım durumlar olduğunu hatırlattı. Umut’un gözünden bakmak istediğimi söylemiştim Seyirci Nasıl Bipolar Yapılır? yazısında, o zaman nasip olmamıştı; bu bölümde bol bol Umut’tan yana baktım. Çünkü ağzımıza bir parmak bal çalar gibi Ali Nejat çalıp kaçtılar bu bölüm…

Şirkette Ali Nejat ile tersleşmesi hala gözüme batıyor olsa da onu da ezilmiş gururuna veriyorum. Hadi bu bölüm yine sözlülerle geçeceksin sınıfı 221 Umut Özer!

Adamlık müessesinin son temsilcilerinden Ali Nejat Karasu, Umut’un yaşadığını öğrendiğinde Naz’ın kapısına koştu. Üzgün gördükçe içi gittiği Naz’ın… Aynı zamanda ilerleyen dakikalarda “hooof ne istediğimi bilmiyoroom Ali Nejat, bence brz görüşmeylm, kfmı toplmm lzm .s.s.s” diyen Naz’ın! Yüzünde bir güller açmalar mı dersiniz, ağzından gökkuşağı çıkartacak hale gelmeler mi? Geçen bölümden beri kafanın tepesinde kara bulutlar var Naz, şimşekler her an inebilir... Yok canım, ben ne atacağım şimşek! Barry Allen* mıyım ben Zeus muyum?

Ama bu ne istediğini bilemeyişin ve hem pastam dursun hem karnım doysun halin çok gözüme battı. Kırdım sözlünü, otur. Sıfır!

“Umut benim dostumdu, ben dostumu da kaybettim sandım, onu bir daha göremeyeceğim sandım.” Dediğin yerde ağzımı büke büke “Imıt binim distimdi, bin distimi di kiybittim sindim bik bik bik,” diye taklidini de yaptım, yalan yok.

Bak şimdi doktor bacım, sen önce bir Ali Nejat’ın karizma çemberinden çıkacaksın –kabul edelim o çemberin etki alanına girince hiçbir dişi canlıda akıl, mantık kalmıyor- sonra Umut’la ayrıldığınızı idrak edeceksin, ‘dost kalalım ya’ böyle durumlarda azıcık mezhebi genişlik oluyor çünkü.

En sonunda da diyeceksin ki ben biliyorum ne istediğimi. Ama hepsi bir arada olmaz güzel kızım, kara çiçeğim, ponçik gözlüm… OL-MAZ! Biz bir tanesini bulamıyoruz hatun birini boşuyor, ötekine ‘bilemiyorum’ diyor. Keşke bizim de Ali Nejat Karasu’muz olsa demiştim ama önce tasarım yapan, sarı saçlı, mavi gözlü, eli yüzü düzgün bir eski kocamız olması gerekiyor galiba... Ulaşılmazlığın expert kilidi açıldı; Ali Nejat Karasu.

*Barry Allen / The Flash