Okuması izlemesinden daha heyecanlı!
2.jpg)
Murat ve Ali Nejat konuşması ise keyiften dört köşe olarak izlediğim bir sahneydi. Murat’ın sınırlarını çizmesi gerekiyordu zaten uzun zamandır. Herkes bir hadsiz bu adamın hayatındaki! Niye yani?
Koskoca şirket sahibi adam, yani bir zamanlar öyleydi, araba yapacak! Umut’lu ya da Umut’suz, Murat’la birlikte veya değil… Yanında kimsesi kalmasa elleriyle demirleri büke büke yapacak! O araba illa ki olacak. Tek başına ya da bir bütün ama illa ki yapılacak. Tarık Bey’den veto yemiş olabilir, Murat’ın maddi desteğini kaybetmiş olabilir, çizim yapacak bir tasarımcısı olmayabilir hatta atölyesi de yanabilir… Ama Ali Nejat aklına koyduğu işi yapmadan asla bırakmayacak.
Sanırım en sevdiğim huylarından biri de bu Ali Nejat’ın. Tutarlılığını kaybetmiyor, düşündüğü şey ona göre doğruysa peşini bırakmıyor. Böyle bir araba sevdasını ben en son lisede edebiyat dersinde Recaizade Mahmut Ekrem’de görmüştüm. Sonları benzemesin…
Son olarak, Naz’ın sonunda hastaneye dönebilmiş olmasına koca bir ‘oh be!’ çektim. Bir ara sürekli tatilde takılacak diye ödüm koptu. Tamam, hastane sıkıcı olabilir ama bunu siz yazdınız.
İnsanlar işlerini yaparak para kazanıyor, yazsaydınız oraya bir tane kanepesinde çekirdek çitleyip çay içerek dizi izleyen sonra da onları yazan bir karakter… Oh mis! Siz sağ biz selamet, değil mi ya?
Bir sonraki hafta görüşmek dileği; sevgi ve sağlıcakla…
