Ashton Sanders liseli Chiron’u canlandırıyor ve bu filmin hangi kategoride değerlendirileceği sorusuna “Başyapıt” yanıtını veriyor. Sanders’ın merkezinde olduğu filmin ikinci bölümündeki tek bir sahne belki de akıllarda en çok kalan ve salonda alkış koparan bölüm; tadınızı kaçırmamak için sürprizi ele vermeyeceğim.

Chiron gibi o da uyuşturucu bağımlısı bir annenin oğluymuş, bu bakımdan ana karakterle belki de en fazla özdeşleşen oyuncu. Heyecanı neredeyse her konuşmasında sözlerinin titremesinden belli. Filmin başarısından büyülenmiş ama asla sürpriz olmamış; çünkü çalışırken nasıl bir malzemeyi işlediklerini, ortaya ne çıkaracaklarını biliyormuş. Arclight’taki tıklım tıklım salonu görünce  izleyicide de karşılık bulmasından dolayı çok memnun. Klişe ama: Yolu çok uzun.

Moonlight’ın da yolu uzun olacağa benziyor.

Oscar yarışında ilk 9 ya da 10 film arasına girecek mi? Girmezse önümüzdeki Oscar törenleri bu filmin elenmesiyle lekelenecek, şimdiden söyleyeyim. Girer de kazanmazsa (şu ana kadar garanti kazanır denen bir film yok; belki La La Land) yine de tartışılacak Akademi. Yan rollerden başrollere kadar oyuncuların, yönetmenin, senaryonun, görüntü yönetmeninin de teker teker onurlandırılması gerekiyor.

Film vizyona girmiyorsa girmesi için baskı yapın. Yoksa ne yapıp edip bulun ve izleyin. Son bir yıldan bahsetmiyorum, belki de son 10 yılda yapılan en iyi filmlerden biri Moonlight. Bir tek klişe sahne bulmak, bir yerinden nefret etmek için ısrarla baktım, gerçekten bir falsosunu bulamadım.

Arclight’tan çıkıp In and Out’ta hamburger yerken hala etkisinden kurtulamamış, havalarda uçuyordum adeta büyüsünden. Yağlı hamburgerler yavaş yavaş mideme girince kendime gelebildim az çok. Eve geldim ve nefes almadan bu yazıyı yazmak, Moonlight’tan duyduğum heyecanı herkese anlatmak istedim işte, olayın özeti bu.