.

Burada biraz durup herkesi şaşırtan bir çıkış yapan diziyle ilgili olarak yazılanlara bakalım. Radikal’de Tayfun Atay ve Cumhuriyet’te Mehmet Çoban aynı noktaya dikkat çekmişler. Şehirlileşip burjuvalaşan muhafazakar kesimin töre ile dini ayırmasına. Yeni Şafak’tan Sema Karabıyık da buna işaret ediyor ama dizinin en önemli eksiğini de açıkça ortaya koyuyor: “Bir gerçeğe, soruna dikkat çekme misyonu üstleniliyorsa ‘ne olduğu’ değil ‘ne olması gerektiği’ hikaye edilmeli.”

.

Sema Karabıyık son derece haklı. Çünkü dizide yaklaşık 70 bölümdür sergilenen acı, gözyaşı, işkence dışında sosyal sorumluluk adına üstlenilmiş, becerilmiş, hiçbir şey yok. Zehra’nın ‘öldüğü’ bölümden hemen sonraki 67. bölümün başında okuduğumuz “Bu bölüm; büyüyemeden, çocukluğunu yaşayamadan hayatını kaybeden küçük gelinlere ithaf edilmiştir. Sadece bedenleri değil; hayalleri, umutları, gelecekleri ölen küçük gelinleri acıyla anıyoruz” ibaresinden başka bir şey görmedik, duymadık. Üstüne üstlük, ilk üç bölümde Esra Erolvari tavırlarıyla köyde herkese müdahale eden, esnafın dükkan önünden kovduğu köyün meczubuna “Hanımefendi, burada istediğiniz kadar durabilirsiniz,” esnafa da “Beyefendi, ne hakla kovuyorsunuz hanımı?” gibilerden çıkışlarda bulunan, yanında zar zor ikna ettiği polisle nişan, düğün basan Melek öğretmen artık Kirman ailesinin gelini olarak, habire dayak yemiyor mu?