4) Sanal Issız

“Bazan hissedebileceğim her şeyi zaten hissetmiş olduğumu düşünüyorum. Bundan sonra yeni hiçbir şey hissedemeyeceğim. Sadece daha önce hissetmiş olduklarımın cılız versiyonları…”

Son yılların en zamanın ruhuna tercüman filmlerinden biri olduğu düşünülen Her’den (Spike Jonze, 2013) bir alıntı bu. Antikahramanımız Theodore (Joaquin Phoenix) belirsiz bir gelecekte yaşayan, geçimini başkalarının mektuplarını yazarak sürdüren yalnız bir yazardır. İşyerindeki bilgisayarıyla evindeki bilgisayarı arasında mekik dokuduğu hayatına bir gün çok anlayışlı, matrak ve seksi bir işletim sistemi girer (sesiyle Scarlett Johansson) ve sinemada izlediğimiz en ilginç çiftlerden biri çıkar böylece ortaya.

Bu yılın “En İyi Özgün Senaryo” Oscar’ını alan Her, çok konuşkan bir film. Tıpkı günümüzün kendine ve hayata dair durmaksızın, sanki anlatmazsa kalbi duracak ya da çıldıracakmış gibi bir şeyler anlatan sanal kimlikleri gibi. Twitter’da, facebook’ta zaman zaman herkesin kapıldığı, “anlatma çılgınlığı”nı anımsattı bana film. Tabii ki zaten konu da bu; günümüzün, hayatı gerçek deneyimlerden çok sanal deneyimler üzerine kurulu insanının geleceği. Filmin hikaye etmeye dair tercihleriyle, görsel tercihleri birleşerek az rastlanır bir ruh-biçim birlikteliği çıkarmış ortaya. Baskın renkler, an ben an izi sürülen duygularla bir filmden çok başka bir şeye benziyor Her. Zamanın ruhundan çıkarılıp belirsiz bir geleceğe fırlatılmış, kendi üstüne düşünen ve konuşan bir hikaye gibi.

Elimizi yakan tavadan aşka dair düşündüklerimize, o gün ne yediğimizden siyaset gündemine her şeyin konuşulduğu sanal dünyada herkes olduğundan daha konuşkan, herkes çok ıssız. Dolayısıyla Sanal Issız, günümüzün belki en bilinen ıssızı.