ÖN SIRALAR BİZE AİTTİ...

Ben, hayattaki birçok şeyle ilk kez karşılaştığım şehir olan Balıkesir’deydim o zamanlar. ‘Babamın görevi’ dolayısıyla doğduğum yer Zonguldak’tan ayrılarak başladığımız yolculukta, ikinci duraktaydık. ‘Babamın görevi’ne gelince ne memurdu, ne devlet görevlisi, ne öğretmen, ne muhasebeci… Kasaptı rahmetli, iflas etmişti, şehri terk etmek zorunda kaldı ve ikinci bir kimlikle, ‘inşaat ustası’ olarak hayatını sürdürürken maceraya önce o atıldı, birkaç ay Balıkesir’de, Seka Kâğıt Fabrikası’nın inşaatında çalıştı, daha sonra da biz geride kalanlar, yani aile de Balıkesir’e taşındı. Yaklaşık bir yıl kaldığımız bu güzel yöreden daha sonra Bursa’ya yollanırken hep iyi anılarla hatırladım Balıkesir’i… Futbolu, çocukluğumun en sadık dostlarından Doğan Kardeş’i, çizgi romanları, 6 Eylül İlkokulu’nu, ‘salçalı tost’u, Saat Kulesi’ni, evimizin neredeyse 10 metre ötesindeki yazlık sinema sayesinde izlediğim onca filmi (ki kapısında görevli abiye yardım olsun kabilinden, geceleri bilet keserdim), Zağnos Paşa’yı, Karesi Beyliği’ni, Esmen Limon Kolonyaları’nı, höşmerim’i ve şimdi aklıma gelmeyen onca şeyi bu şehirde öğrendim, tattım…

İşin televizyon boyutuna gelince; tıpkı açık hava sinemasına olduğu gibi mahalledeki küçük çaplı kahvenin de ufak tefek işlerine yardım eder, başta ben ve kız kardeşim olmak üzere bir grup velet verdiğimiz emeğe istinaden, televizyonun karşısına dizilmiş sandalye grubundaki en ön sıranın ‘kullanım hakları’nı tamamen elde etmiş olurduk. Kaptan Cousteau’yu bile ne kadar dikkatli seyrettiğimizi ve ‘Rahmetli’ annemin “Haydi, yemek hazır,” çağrılarına, “Daha bitmedi, biraz sonra,” diyerek bütün bir mahalleyi sesimle küçük çaplı inlettiğimi hatırlıyorum.