Öpüşmenin verdiği dayanılmaz hafiflikle evine yaklaşan Jane’i birileri paketledi. Allah dıdım, bu Tom (CIA’deki) değilse dıdım, Allah da bana bir daha çikolata yemek nasip etmesin dıdım. Tom çıktı, afiyetle yedim çikolatamı efendim. Binbir türlü işkence yöntemiyle konuşturmaya çalışsa da kızımızı tabi ki başaramadı. Kız bilse acaba bu hallerde olur mu tatlım Tom? Yalnız bir ufak çelişkiye düşmedim değil. ‘’Yoksa her şeyi hatırlıyor da, rol mü yapılan la bu? Yok ya, bu kadar iyi rol yapabilir mi? Yok yok değildir yiaaa!’’  Nihayet şu Orion’a dönebildik. Unuttular zannediyordum ben o ipucunu. Flashbacklerde Jane’i Tom’un yanından geçerken gördük. Tom, Orion’dan bahsediyorken. Jane, yanlış görmediysem -hala Patterson sahnesinden mütevellit kendime gelememiştim tam olarak- asker üniforması içindeydi. Gelecek bölümün konusu da bu Orion olacak gibi. Tam matkapla delecekken bu Tom bizim kızı, kim geldi bilin bakalım? Ağaç dövmeli. Hani şu gözetleme kulesine silahları gömen, Jane’e evlenme teklifi eden ve reddedilen, boynundaki kuş dövmesini elcağızlarıyla çizen. İsmi Oscar’mış. Tom’un içinde bir çelik yelek filan yoksa, ki dileklerim olmaması yönünde, öldü. Bir video açtı Oscar, Jane’in eski, uzun saçlı hali. ‘’Eğer bunu izliyorsan her şey yolunda gidiyor demektir, Oscar’a güven,’’ dedi ve patlattı bombayı, ‘’Bunların hepsini, dövmeleri, Kurt Weller’a gitmeyi, her şeyi sen istedin!’’ dedi eski Jane, yenisine. Bu noktada bir kuesçınım var: Madem biliyorsunuz o kadar olayı niye acaba bir kitap haline getirtip filan FBI’ın kapısına bırakıp kaçmadınız? Hayır, niye bu dövmeler, şekiller şukullar filan, diye! Diğğmii amaaa? Oscar’ın, yok yere gittin canımın içiydin, bakışlarına da bir çıtır dokunduruyorum.