Sadece röportaj sırasında değil. Normal hayatta da fazla konuşmak sıkıntı veriyor bana. Çocukken de bu böyleydi. Annemlerle kavga ederdik, küserdik. Hep mektup yazardım. Gece yatarken yastıklarının altına yazdığımız mektupları saklardık. Ezgi'yle ben geçen annemlerdeydik, annem bir yığın mektup çıkardı. Hepsi çok komik...

Neden çok önemli değilmiş aslında. Daha çok şunu fark ettim; kavga ederken, annem ya da babam bana kızarken, onlara söyleyeceklerim içimde kalmış belli ki. O yüzden mektuplar hep şöyle başlıyor; “Sen bana öyle dedin ama ben aslında böyle hissediyordum...” Kavga anında söyleyince nasılsa anlamayacaklar diye yazıyordum. Mektup yazınca daha sakin bir anda okuyunca hak veriyorlardı.

Bazen yaratıyor ama... Ben de böyle biriyim. Artık bu iletişimi mektupla sürdürmüyorum ama o kriz anında konuşamıyorum. Anlatmak istediklerimi kriz sonrasına bırakıyorum çünkü o anlarda kilitleniyorum.

İyi bir şey ama karşımdaki çatlama noktasına gelebiliyor...

Anne ve babam iktisat mezunu, bankacı; babam birkaç yıl önce emekli oldu.

Annem de babam da çalışıyordu, bir cici annemiz vardı, o geliyordu bize bakmaya. Biz Ezgi'yle aynı yaşta olmanın avantajıyla arkadaşa ihtiyaç duymadık. Birbirimizle oynuyorduk. Bahçelievler'de büyüdük ve sanırım şanssızız biraz... Çünkü sokakta oynayabileceğimiz bir mahallemiz yoktu. O nedenle hep evde oynardık. Park yok, bahçe yok... Babaannem Fındıkzade'de otururdu. Onun evine gittiğimizde tüm çocuklar mahallede, sokakta oyun oynardı ve kapılarının önüne kilim sererlerdi. Onlara özenip, apartmandaki dairemizin önüne kilim serip, oturmuşluğumuz var, Oyuncaklarımızı onun üzerine serip oynardık. Kuzey Güney başladığında Ezgi'yle birlikte kendi evimize geçtik. Galata'da oturuyoruz ve orası tam bir mahalle. Sokaktan eskici, bozacı, mısırcı geçiyor. Ses var, hareket var. Özlediğimiz o mahalle hayatını yıllar sonra bulduk, çok mutluyuz.

Planladıkları bir şey yoktu ama son ana kadar dershanelere gönderip, üniversite sınavından yüksek puanlar almamızı beklediler. Ama lisede ne yapmak istediğim şekillenmişti.

Biz hiç istemedik kız lisesinde olmayı. Ama okulun üniversite için ek puanı yüksekti o yüzden oraya gönderildik. Orada okumak bir yandan çok güzeldi çünkü Sultanahmet, Çemberlitaş, Cağaloğlu gibi güzel bir çevrede okuduk. Sürekli oralarda gezme şansım oldu. Hep civardaki müzelere giderdim.

Gelişen bir kadın için rahat bir ortam. Sadece ortamda kadınlar olduğu için birçok konuda daha rahat hareket edebiliyorduk. "Öpüştüm, hamile mi kaldım?" haberlerine gülerdik... Popülasyonu karma bir okul değildi. Daha çok muhafazakar ailelerin tercih ettiği bir okuldu. Birkaç arkadaş denk geldik ve onlarla çok güzel geçti lise hayatım.

Biz Ezgi'yle oyunu çok severdik. En küçük ayrıntısına kadar düşünürdük oyunları ve planlardık.

Annem bizi çok sık tiyatroya götürürdü. Şehir Tiyatroları'na, Devlet Tiyatroları'na, Kenter Tiyatrosu'na... Bir gün Kenter Tiyatrosu'nun seçmelerine girdim ve başladı... Aslında Ezgi ile lise sona kadar oyunlarda beraber oynardık. Ben de resim çizerdim. Lise son sınıfta, o resmi seçti, ben tiyatroyu...

Hiç beklemiyordum. Krek'teki oyuna seçilmek de sürpriz oldu. O dönemler Berkun Oya'nın yaptığı işe, oyunlarına, bu işe bakış açısına hayrandık. Dolayısıyla oraya kabul edilmek büyük bir mutluluk oldu.

Tiyatroda daha rahat bir çalışma ortamı var. Dizide her şey çok hızlı. Çalışma saatleri yoğun. Yoksa oyunculuğun derdi her yerde aynı; tiyatro, dizi fark etmiyor.

Sanırım öyle başladığım için çok anlayamadım... Hâlâ daha "İşimi yapıyorum, bunda ne gariplik var?" diye hissediyorum. Sokakta görüp geliyorlar... Yoksa hayatımı çok değiştiren bir şey olmadı. Nasıl yaşıyorsam yine öyle yaşıyorum. Benim beğenilerim, isteklerim konusunda bir şey değişmedi. Dizi bittiğinde de çok anormal bir şey gibi gelmiyordu.

Hayatımın bir dönüm noktası var mı? Bilmiyorum... Krek'e başladığım dönem yani oradaki herkes, Berkun Oya diyebilirim.

        Fotoğraf: Ay Yapım

Sadece Türkiye'ye özgü bir durum değil ki bu. Akademi’den mezun ve oyuncu olarak bile çalışamayan bir sürü insan var.

İkizim Ezgi tanır. Ve arkadaşlarım...

Hayır kurallarım yok.

Tabularım da yok.

Oooo... Herhalde çok var. Cevabını bulduğum bir soru var mı acaba?

Mutluluk çok soyut bir kavram. Tanımının yapılması çok kolay değil benim için. Ama huzur daha elle tutulur geliyor bana. İşinde, ilişkilerinde rahat ve iyi hissediyorsan, huzurlusun demektir. Mutluluk arada gelip geçiyor zaten. Şu an huzurlu bir dönemimdeyim.

En mutlu olduğum zamanlar âşık olduğumu hissettiğim zamanlar...

Olmam. Hatta sonradan âşık olurum. Başlar ilişki sonradan âşık olurum.

Bilemiyorum ki (gülüyor)...

Zamanla... Üniversitede bir hocam şöyle demişti; ilişkiye başlarken iki çeşit insan davranışı vardır; kimisi direkt 10'dan başlatır karşısındaki insanı... Kimisi 0'dan başlatır, giderek yükseltir... Ben ikinci türdendim. 0'dan başlatıyorum... Zamanla gelişiyor... O yüzden daha sağlam ve sağlıklı oluyor kurduğum ilişkiler.

Oluyor, bunu üniversite yıllarımdan biliyorum. Bununla ilgili bir lakabım da var hatta ama söylemeyeyim.

Çünkü ilk diyaloğa geçen taraf olamıyorum hiçbir zaman... O da kötü bir şey. O yüzden karşı taraf gelip benimle konuştuğunda rahatım ama o ilk anda insanlara soğuk gelebiliyorum.

Yooo... Hayatıma giren insanlar öyle biri olmadığımı anlıyor.

Bilmiyorum. Hiç öyle olmadı ilişkilerim. Bir şekilde oldu, biri birine söyledi, açıldı durumları yaşamadım. Oldu...

Oooo çok zor... Hiç öyle kesin cümlelerim yoktur. Ne bileyim, "Ben asla yalanı sevmem," şeklinde keskin çizgileri olan cümlelerim yok benim. Umarım yoktur. Öyle biri olmak gerçekten istemem.

Üşengecim sanırım. Her türlü şeye başlamadan üşenirim. Bakkala giderken, uyuyacakken bir üşengeçlik vardır üstümde.

Yemek yapmayı çok seviyorum. Annemlerle otururken de yapardık. 24 saat yemek programları izleyip, onları uygulamaya çalışırdık. Kendi evimizde de yapıyoruz. En iyi fırında tavuk yapıyorum. İçine de bir şeyler katıp, uydurduğum yemeklerim olur.

Çok... Annem tüm sene biriktirip biriktirip, yazın mutlaka bir yurtdışı gezisine götürürdü. Avrupa'da çok gezdim. Tayland taraflarını da gezdim. Çok güzeldi küçük yaştan itibaren gezmek. Şimdi bile önceden gittiğim bir yerlere gidersem sokakları falan bulabiliyorum. Londra'yı çok seviyorum mesela... Hiç Amerika merakım yok, oraya gitmedim...

Üç senedir dalış yapıyorum. Kaş'ta daldım hep.

(Gülüyor)... İlk daldığım zamanlar harikaydı. Tıpkı ilişki gibi, ilk zamanları çok güzeldi. Normalde tepki göstermeyeceğim şeylerden büyülendim. Bu kadar heyecanlı hissettiğim başka bir şey olmadı hayatta. Dalarken çok heyecanlanıyorum.

Galatasaray’lıyım... Hem de koyu taraftarım. Kombinem var. Ailecek gidip izliyoruz, sekiz-dokuz kişi, hepimizin kombinesi var. Dayılar, annem, babam... Orada insanların ilgisi Galatasaray'ın üzerinde oluyor

Playstation oynarım... Çok seviyorum. Kendim için iddialı demeyelim de seviyorum. Genellikle arkadaşlarımla oynuyorum, erkek oluyorlar haliyle.

Bu rolü kabul ederken ilk kaygım o olmadı. Daha çok, başlamış ve bayağı devam etmiş bir diziye ortasından girmekle ilgili kaygım vardı. Adapte olabilecek miyim? Seyirci ne düşünecek? Bunlardı kaygım, yan rol diye hiç düşünmedim.

Biraz polis olmasından kaynaklı, Ömer'in polislik anlamında dişisi bir kadın. Anne. Bu çok zordu benim için... Üç bölümdür bir çocuğum olduğunu öğrendi seyirci... O duyguyu canlandırmak çok değişik geliyor bana...