Nida Fındık: Kenan’ın hikayesi açıldıkça içine alacak

Ben Racon’un ilk tanıtımı döndüğü andan beri işi acayip bir merakla bekledim. Dizi bittikten sonra (yayına yetişemedim) oturdum netten izledim. İnanır mısınız, uzandım böyle yorgun bir kafa ve yorgun bir ruh ile işin başına oturdum, ne de olsa iddialara girdim bu dizi tutacak diye, beklentim de büyük epeyce. Bir de Mehmet Aslantuğ var işin içinde, böyle ben onun sesinden aforizmalar duymayı bekliyorum, kıssadan hisse izlemeye başladım. Sonuç ne mi? Gün içinde edindiğim bütün stresi bir kenara bırakarak diyebilirim ki, bu dizi stresli, ağır ve sakızlı bir dizi. Anlatacağı çok fazla şey var, sıraya koyarak anlatabilirse şahane olacak. Sıraya koyarak anlatamazsa şu salı akşamının bereketinde “Of çok kafamızı ağrıttı!” deyip izleyici bir kenara çekilebilir. Zira mahallenin en kıymetli bankına bile bir adet güzelleme yazılmıştı.

Hoşuma giden detaylara gelirsem… Tekin karakterini maalesef mevcut kast ile kafamda oturtamadığım için benimseyemesem de Yağmur (Azra) ile aralarındaki muhabbeti ve dövme detayını sevdim. Adnan’ın serseriliği beni “ayar” etse de gideri vardı. Yine Yağmur’un ofise giriş halleri her dizide idealist ve ailesinden uzak kızdan gördüğümüz hallerde de olsa “hll spr dvm!” dedirtti. Babaannenin elinde gofretlerle gelip ortamı yumuşatması, mahalleliyi işlerin başına göndermesi filan belli ki Total’i çekmek için oynanmış birkaç kozdan biriydi. 10 sene sonra evine dönen Kenan’ın hikâyesi ise açıldıkça beni içine alacak gibi göründü. Bende durum bu, ikinci bölümde kafamda bir şeyler daha çok netleşir diye umuyorum.

Not: Müzikler beni çok bozmadı, yani en azından ben bu Gizemli Nehir tarzı sürekli beni ayık tutan ruh haline alışığım. Hande Doğandemir ve Seçkin Özdemir’de “kardeşlik haline” beni inandırdı. Yolu açık olsun.