Her gün insanı ekranın başına bağlıyorlar, 10 gün ara vermek zorunda kalınca sorun olmuyor, konu hemen yakalanıveriyor, masrafı az, reytingi bol, güzel şarkılı. İşte günlük dramalar.

Nasıl oluyorsa oluyor, öğleden sonra ya da haber öncesi yayınlanan günlük diziye, elini verince kolunu kaptırıyorsun. İzlemenin herhangi bir fiyakası yok. Çünkü ertesi gün ondan söz edilmiyor. Daha doğrusu açık açık konuşulmuyor. Prodüksiyon kalitesi haliyle yerlere yakın mesafede seyreden, mecburen ucuza kaçılan, delilik ve saçmalama dozunda rakip tanımayan işler onlar. Peki, ne oluyor da bulaşıyor? Çok pahalı dizilerle baş edip kanalına ekonomik tarafından reytingler bahşediyor(lar) acebaa?

Başlatan birkaç yıl önce FOX idi yanılmıyorsam. Grip idim ben, evde idim, boş saatlerinde idi ekran… National Geographic bakarım her memleket evladı gibi elbet, elim kaydı kumandada, sonra bir tutukluk yaptı kumanda, değiştiremedim gitti!!! Deniz Yıldızı adını taşıyan ve bin iki yüz yıldır hafta içi her gün hayatına devam eden güzel şarkılı dizinin ortalarından başladım. Ertesi gün gene. Sonra gene. Güzel kızlar ve hoş delikanlılar, bana da dokunsun hayatlar diye büyükleri, mutlaka bir psikopatın çılgınca işler yaptığı ama asla yakalanmadığı olaylar, bir heyecan bir heyecan… Anneannem, ekranla konuşurdu: Ayy akılsız kız, ordan gitme, ordan gitme, katil orda… Canım benim, onun zamanında da kızlar ana yol ve kalabalık içindeki güvenli rotaları bırakıp, ıssız ormanlık yola saparlardı. Burda da öyle olunca, üstelik hepsi tıp okuyan gençleri koltuğumdan haşlamaya başlar oldum. Ayrıca hayattan kopmama yolunda sıkı bir fedakarlık istiyor, erken saatte yayın çünkü. Hadi şurada bir kahve, burada bir kadeh programlarını ne yalanlarla atlattım. Evde olmam lazım, tamirci gelecek… Bugün hiç halim yok falan filan. İşin tuhaf tarafı, kaydetmenin tadı yok. Yani olmuş bitmiş de, tanık olacağına birinden dinlemek gibi oluyor kayıt!