Suna gittikçe daha ağırlığını koyuyor eve, mahalleye ve Eşref’e. İki çocukla babaevine dönünce ağlamadan olmuyor evet, ağlamayı göze aldığın müddetçe etkisini de azaltırsın böylece. Meziyet’in de inadını kırar mı bir gün acaba? Yumuşak karnı hep Meziyet.

Suna ve iş halleri. Tamam anladık iş yok yok ama ekmek arası yapamayan Suna nasıl kek, pasta yapacak?

Gülümser’e gel benimle çalış der mi, Gülümser bir yandan içinin güzelliğini dükkana ve pastalara yansıtırken Suna ona vebalı gibi davranmaya çalışan mahallelinin haddini bildirir mi? Olabilir mi böyle güzellikler?

Öte yandan Suna’nın sersemliklerini gördükçe ticari başarısından endişe ediyorum ciddi anlamda. Mahallede mal sahibinin tanıdığı marangoz Eşref’ten başka kim olacaktı ki? Gerçekten şaşırmana şaşırıyorum

Gülali senden çok ümitliydim geçen iki bölüm; keşke o mercimek çorbasını içmeye oturduğunda sofraya, annene bir bakabilseydin onu en azından anlamaya çaba gösterseydin; baban telkin ettikten sonra o kadar kıymeti kalmıyor ki dönüşünün.

Ve güzel bir son nihayet, Eşref’in gözleri ne güzel yumuşadı öyle Suna’nın itirafını duyduğu anda. Gerisi? Gerisi bir şekilde halledilir; aslolan aşk.

İnce ince detaylar:

Eşref kostümü: Beyaz çoraplar, içi sarı saat, bilekte tesbih.

Suna ve Nazlı’nın geometrik desenli plastik küpeleri.

Çarpıcı renkte sıvama usulu sürülen farlar.

İsimsiz künye.

Plastik erkek terlikleri, gri, mavi, lacivert.

Suna’nın bayrak kırmızısı ojeleri Gülümser’inkilerinse yarısı çıkmış. Sedefli, illa ki yuvarlak tırnak.

Meziyet’in eşarbı ve küpeleri tam olarak gözlerinin renginde.

Dönemi yansıtan detaylar, diş fırçasından havluya kadar.

Bayat 80ler esprisi “Süper mi, bir benzinin süperini biliriz biz”.

Bir hakaret biçimi olarak edebiyat yapmak. Çok ayıp!