Dizinin adını duyduğum anda safi bir komedi izlemeyeceğimizi anlamıştım. “Mutlu ol yeter işte, geri kalanın ne önemi var?” havası alıyordum hep. Hafif bir melankoli de yok değildi. Mutsuzluktan intihar eden Can ile de bu parçalar birleşti. Mutlu Ol Yeter, sadece güldürmeyecekti, hayatın her anını önümüze sunacaktı. Ağlatacak, hüzünlendirecek, kahkahalara boğacaktı. Gerçek olacaktı işte, biz İstasyon Mahallesi’nin varlığına inanacaktık. İnandık da… Bizi buna inandıran tüm ekibe teşekkürü bir borç bilirim.