Brienne’in ikiliği ise bizzat varlığından kaynaklanıyor, görevsiz bir idealist, karşılaştığı her erkekten daha “delikanlı” bir kadın, sözüne sadık ancak hangi sözüne sadık olduğu kafasını karıştırıyor. Ölmüş birinin söyledikleri üzerinden yaşamaya çalışan, hayat amacını ararken, onu bulmayı amaç haline getirmiş bir avare.

Sansa’nın Littlefinger’la kalma tercihini çok da yargılamamak gerektiğini düşünüyorum, bir tarafta tek başına bir şövalye öte yanda evrenin en nüfuzlu lordu varken “Ben seninle gelirim,” demek eski Sansa’lık bir hareket olurdu; koyu değil açık renkler giyen, saçları kuzgun siyahı değil güneş kızılı olan, aklını limonlu turtalarla ve parlayan zırhlarının içindeki prenslerle bozmuş Sansa’ya, büyümemiş Sansa’ya. Littlefinger’la bir evlilik anlaşmasını tamamlamak için tekrar yola çıkarlarken günü kurtaran bir kez daha Brienne oluyor; yatakta becerisi at üstündeki becerisine taban tabana zıt Podrick, hardcore fan’ların ruhunu eritecek şekilde Brienne’in Valyria çeliğinden yapılma kılıcı tarafından kurtuluyor. Brienne’in her iki omzunda birer melek var; birisi Jaime lanetli olan, diğeri ise Catelyn; düşmüş olan. Üçü birlikte yürüyorlar bu yolculukta.

Birbirinden tamamen ayrı düşen ikizlerin ikiliğine geçiyoruz buradan. Cersei’nin çocuklarıyla ilgili takıntısının kaynağını da öğrendiğimizden beri Naip Kraliçe’nin delilikleri çok daha oturaklı, çok daha makul ve en önemlisi çok daha keskin. İkiz kardeşiyle yatmasına sebep olan aşırı ilerlemiş narsistik kişilik bozukluğu da olmasa varlığından çok yaptıklarıyla sevilebilecek bir karaktere bile dönüşebilir. Myrcella’nın Dorne’da rehin hayatı sürdüğünü düşünmesi de ve yine iki tarafıyla meşhur madalyonun Oberyn’i hatırlatırcasına bir yılanın ağzından sarkması Cersei’nin deliliğini yepyeni boyutlara taşımasına yetiyor. Suçluluğun ama suçsuz olduğunu düşünmenin kafayı yemişliği bu.