Festivalde henüz bir filmden bir diğerine koşan ünlüler piyasa düşmedi.  Sanırım ünlüler, ünlü oldukları için film galalarında parlayacaklar.

O bildiğimiz ünlü tanımının dışında kalanlarla ise AkSanat’ta arada bir karşılaşıyoruz. Dün mesela hükümetin actor non grata’sı Barış Atay ve dar jean’iyle karşılaştık.  Ya da daha gıybet versiyonuyla atanamayan Memet Ali Alabora…

Atay’ın ilk yönetmenlik denemesi Eksik festivalin ulusal yarışma bölümünde. Belki de bu sebeple Atay bazı toplantılarını ve buluşmalarını AkSanat’ın ferah balkonunda yapıyor. Dar jean’i kalın baldırlarına oturuyor, festivalde Nebahat Çehre’nin pürüzsüz cildinden sonra karşıma çıkan en etkileyici şey buydu. Umarım havalar iyice ısınır ve bu festival boyunca Barış Atay’ı şortla da görmeyi başarırım.

Kayıp ünlüler arasında ünlü sinema yazarları da var. Mesela Uğur Vardan sadece bir kere göründü ve büyük bir krize dönüşen basın davetiyelerinin erken bitme sorunu yüzünden, davetiyesine ulaşamadan ortadan kayboldu.

Ünlü eleştirmenler bir izdihama dönüşeceğini düşündüğüm ilk basın gösteriminde de yoktu. Mekanın İstanbul Modern, günün de pazar olması yüzündendir diye düşünüyorum. Ama salonu doldurmayı başaran bir kalabalık vardı. İstanbul Modern konumu yüzünden bu tür etkinlikler için çok ters. Basın emekçileri bir çayı 8 liraya içtiklerinden şikayet ediyorlardı. Ben de film öncesi kahve makinesine 1 TL kaptırdım. Sinirim epey bozuldu.

Ama bozuk sinirlerimi düzelten şey 34. İstanbul Film Festivalinde resmi olarak izlediğim ilk film olan Andrew Haigh’in 45 Yıl’ı oldu. Bir önceki filmi Weekend’de bir gay çifte odaklanan Haigh bu sefer ilişkilerinin 45. yılını kutlamaya hazırlanan bir heteroseksüel çifti merkeze alıyor.

Ve sadakatı darmadağın ediyor.

Weekend’den nefret eden ben 45 yıl’ı çok sevdim. Charlotte Rampling ve Tom Courtenay şahaneler.

Festivalde izlenen ilk filmin çok güzel çıkması insanı epey motive ediyor. Peş peşe harika şeyler izlemek istiyorum.