Ebeveynim bugün festivale koşarak başladı.

Koşup bir şeylere yetişmenin tadı başkadır, ama onlar bu hissi ne yazık ki yaşayamamışlar.

Yaza Veda'nın yarattığı büyük hayal kırıklığı bir sonraki film olan Yalnız Hayaletin Öyküsü'ne bile bulaştı.

İlkinin uzunluğundan bir de aç kalma riski yaşayan ebeveynim, filmleri yarıda terk etmenin saygısızlık olduğuna inanan bir jenerasyona, ya da incelik. Bu özelliklerini bana da bulaştırmışlar, son ana kadar beklersem belki filmin amacına ulaştığına tanıklık ederim diye ne saatler tüketmedim mi? Ancak bahsi geçen filmle ilgili sıkıntılarını anlattıkça onlara ba(ğ)zı taktikler vererek rahatlatmam gerektiğini hissettim. Her şeyden önce oranın tiyatro değil de sinema olduğu hakkında bir kez daha düşünmeleri lazımdı. Önünden geçip gidecekleri diger izleyicileri rahatsız edecekleri anların saniyenin dörtte biri kadar olduğunu ve tok bir 'özür'le kırdılarsa kalplerini ve ezdilerse ayaklarının acısını alabileceklerini söyledim. İkna olmuş gibilerdi ama hala şüpheliyim.

Babam film hakkında pek konuşmamayı tercih etti, annemse filmin adını aldığı ve yılın en güzel mevsimi olduğuna inandığı yazı bulutsuz bir gökyüzüyle dahi yansıtmaya çalışmadıklarını, mekanlardan aktörlere kadar göze çarpan her şeyin de ne yazık ki birbirinden çirkin olduğunu üzülerek belirtti, hem filmin doğru düzgün bir hikayesi bile yoktu... Bana da sakın izlemememi birkaç kez tembihlemeyi ihmal etmedi.