Meleklerin Avukatı

Yalan yok, klasik televizyon kodlarından fazlasıyla beslenen bir dizi The Walking Dead. Zaten bu kadar distopyanın, efektin, trajedinin ve kanın içinde popüler kültüre mal olabilmek de başka türlü mümkün olmuyor. Nitekim Lost’tan pek alışık olduğumuz bir metaforla açıyoruz bölümü. Klasik medeniyet imgeleri, eski dünyaya ait bir sanat eseri; güllük gülistanlık bir sakinlik ve artık alışageldiğimiz TWD yok ediciliği. Ufacık bir çocuğun dünyasına, yani bizim kafamızdaki dünyaya, sinekler üşüşmüş durumda. Normalleştirmeye çalışmanın bir anlamı yok yaşanılan dünyayı, o küçük çocuğun psikolojisi, kurabileceği gelecek bile insan doğasıyla baştan sorunlu olan bir dizi için yapı bozuma uğratılacak bir araç sadece. Kokuşmuş dünyamızın anlık bir sembolü.

Yine de The Walking Dead’in fark yarattığı iki tane yer var, iyisiyle kötüsüyle. Normal şartlar altında bir televizyon dizisi sezonunun giriş-gelişme-sonuç diye gitmesini, sezon finalinde en azından belli noktalarda bir nihayete ermesini bekler izleyici. TWD, bu yolu seçmiyor; bu biraz da sezon ortasında ara final yapmasıyla alakalı elbet. Geçtiğimiz 3-4 bölümün sancısı, amaçsızlığı; yaratılan zorlama çatışmalar ve aksiyonların sebebi de bu aslında. Bunlar yeniden yaratma dönemleri, bir dizi kaçıncı sezonunda olursa olsun kartların yeniden karılma zamanları.

Ama işte bütün bu girişin bir gelişmesi ve o gelişmenin nihayetlendiği bir cliffhanger da var ki TWD’nin en güçlü olduğu yer tam da orası işte. Bölüm, daha önceki sancıdan şahane bir bebek doğuruyor. Evet, belki araya giderken ama bu zaten her dizinin başvurduğu bir numara. Çöp kovasının altına saklanarak hayatta kalan Glenn’in babalık deneyimleri konulu gereksiz ve izleyici tarafından önceden aşırı deneyimlenmiş sahnelere de büyüme acıları olarak bakmak gerekiyor.