Şüpheniz mi vardı? Bir türlü olmayan sahnelerle, mitolojiyi derinleştiren yeni mekanlar ve ailelerle, psikolojik şiddetle, aksiyonsuzlukla ve en beteri de karikatürize karakterlerle yürütülmeye çalışan bir Game of Thrones sezonunu tamamlayabileceğimizi düşündünüz mü gerçekten? Hadi dürüst olalım, ben düşünüyordum. Weiss&Benioff kitaptan sapıp, GRRM’in şaşmaz kalemini dışlayıp televizyon kodlarına yenildikçe insan şüphe duymaya başlıyor elbet. Halbuki biz Game of Thrones’u tam da o kodlara yenilmediği için sevmiştik; güçlü kadın karakterlerini, bizim dünyamızdan hiç de uzak olmayan adaletsizlik duygusunu ve devasa mitolojisinin içine kusursuz yedirilmiş olay örgüsünü...

Bu sezonla ilgili eleştiriler her şeyden önce “bir şey olmamasından” kaynaklanıyordu. Halbuki Game of Thrones’un gücü bambaşka yerlerde. Diyaloglar, karakter yolculukları ve gerektiğinde o kurulmuş karakterleri karar almaya zorlayacak aksiyonlar. Game of Thrones’un gücü ne CSI:Westeros’a ne de Mad Men’e dönüştüğünde ortaya çıkıyor, dizinin bütün olayı ikisini mantıklı bir bütün halinde sunabilmekte. Evet prodüksiyon kalitesi, mekan seçimi, oyunculuklar hepsi önemli. Ama bu sezon sadece üstündeki hamuru yiyebildiğimiz, domates sosuna, beşameline, kıymasına asla ulaşamadığımız bir lazanya gibiydi bu bölüme kadar.

Lazanyayı yapması yemesinden zor, biz zaten daimi yiyiciler olarak hep önümüze hazır bekliyoruz yemekleri. Ama işte o mutfaktaki hazırlık aşaması bazen istenenden uzun sürüyor. Sezon boyunca Weiss ve Benioff’un temposundaki sorunun çok önemli iki ana parçası vardı: Kaynak materyal olan kitaplarda bazı karakterlerin yolculuklarının sona ermesi, bazılarının bitmek üzere olması ve kimisinin de televizyona aktarılamayacak olmasıyla; hikayenin devamını sağlamak adına doğru parçaları doğru yerlere yerleştirme zorunluluğu.