Okuması izlemesinden daha heyecanlı!
Bölüm Kemal’in Ayhan’a kafa tutmasıyla başladı. Bir önceki yazımda Kemal’in bu yeni halinden ve bu yeni halini asla ve katiyen sevmediğimden bolca bahsetmiştim. Doğruluk timsali, dürüstlüğün kitabını yazmış, kötülerin düşmanı, iyilerin dostu süper kahraman Kemal-man her türlü tehlikeli alet edevat içeren mafya babasına resti çekti. Mafya babası bile kendinden şüphe etti onun bu doğruluğu karşısında… Kemal-man keşke bu doğru ve dürüst hallerini Nihan üzerinden de denemeye çalışsa, keşke at gözlüklerini çıkartıp gerçekleri görse… Nihan’ın ona daha önceden Ozan yüzünden yalan söylediğini bilip de, şimdi de aynı durumu kızı üzerinden yaşadığını tahmin edemiyorsa Kemal gerçekten ortada sadece cool olma amacıyla, havalı havalı dolaşıyor… Benim gözümde bunun başka bir açıklaması yok.
Diğer yandan Nihan çok şükür kızına kavuştu. Akıttığı gözyaşı minik Deniz’in yanağına damladığında dilediği özür o kadar sahiciydi ki… Nihan’ın çektiği acıyı karşıdan siz de hissediyor musunuz? Ben gerçekten onunla beraber üzülüyorum… Daha önce de söylemiştim size karakterler üzerinden empati yapmayı severim diye. Kendimi Nihan’ın yerine koyunca ve gözlerimi açınca önüme kocaman bir hüzünden deniz çıkıyor… Ama o denizin kıyısını sağ salim bulabilecek potansiyeldeki bu genç kadının neden işleri daha da zorlaştırdığını anlamıyorum… Nefretinde çok haklı, sonuna kadar haklı. Düşününce ben de onun yerinde olsam, ben de hayatımı cehenneme çeviren bu iki adamdan ölesiye nefret ederdim ve ben de onların yollarına mayınlar döşemek isterdim… Aradaki tek fark Nihan’ın Emir’den gerçekten nefret etmesi ve Kemal’den nefret ettiğini sanıp aslında onu sevmesi… Nihan, “Ben söyleyeyim, olay benden çıksın; öğrendikten sonra Kemal zaten çocuğu için savaşacak,” düşüncesiyle Kemal’e gerçekleri bir nefeste anlatsa belki de yaşadığı hayat hiç böyle bir hayat olmayacak.
